ایمان به فوتبال ایرانی

اگر فوتبالی که ما در ایران بازی می‌کنیم را با فوتبالی که آن‌ور آبی‌ها بازی می‌کنند مقایسه کنیم به این نتیجه می‌رسیم که بازیکنان ما تنها کاریکاتوری از فوتبال روز دنیا را در ایران بازی می‌کنند که البته نباید به «کاریکاتور» توهین شود چراکه در اصل این بازیکنان و مربیان پرادعا حتی توان شبیه به کاریکاتور بودن نسبت به فوتبال روز دنیا را نیز ندارند‌. تاسف‌آورتر آن که علاقه‌مندان به این نوع فوتبال همانند همیشه در انتظار یک بازی با کیفیت هستند و هر بار سرخورده‌تر از همیشه از انتخاب خود برای دیدن فوتبال ایرانی پشیمان می‌شوند‌.داربی 78 دو تیم تهرانی «پرسپولیس و استقلال» نمونه واضح و باکیفیت‌ترین نوع فوتبال با نسخه ایرانی است‌. واقعا برای حال خودم متاسف هستم که باز هم با هیجان نشستم و از تلویزیون بازی را دیدم‌. 90 دقیقه مشت و لگد به جای کارهای ترکیبی و تاکتیکی، 90 دقیقه وحشی‌بازی به جای نشان دادن تکنیک‌ها و لحظه‌های ناب فوتبال‌.‌.‌.  ما فوتبال‌دوستان ایرانی توقع نداریم که کیفیت فوتبال تیم‌های ما در سطح لالیگا، کالچو یا حتی لیگ‌های کشورهای درجه اروپا همانند ترکیه، بلژیک و غیره باشد‌. اما آیا این توقع که تیم‌های فوتبال ما و در راس آن دو تیم تهرانی که همیشه بیشترین ادعا و کمترین سطح فوتبالی را دارند، بتوانند حداقل 10 پاس به هم بدهند، چهار تا شوت به دروازه‌های یکدیگر شلیک کنند، تاکتیک و تکنیک قابل دفاع را از خودشان نشان بدهند، توقع بیجا یا زیادی است؟ برای من دیگر دیدن با هیجان فوتبال ایرانی و در راس آن داربی «پرسپولیس و استقلال» تمام شد‌. دیگر در این نمایش مضحک نقش تماشاگر غافل را بازی نمی‌کنم‌. از این به بعد با ایمان به اینکه فوتبال ایرانی یعنی وقت تلف کردن و نگاه کردن آن ارزش ندارد اگر هیچ کاری نداشتم و هوس وقت تلف کردن داشتم به بازی فوتبال تیم‌های ایرانی نگاه می‌کنم‌. 

منبع :

روزنامه جهان صنعت + لینک دوم

گزارش در یک نگاه + لینک دوم