احترام به حقیقت

نمی‌دونم چرا ما ایرانی‌ها در خیلی از مشکلات با اینکه می‌دونیم حقیقت مسایل چی هست چرا قدرت اعتراف نداریم و مسایل رو می‌پیچونیم و به دنبال شفاف کردن ابهام‌ها و حل آنها نیستیم. ما همه می‌دونیم که مثلا راحت حرف زدن، عمل نکردن به حرف‌های خودمون و توصیه‌های متفاوت به دیگران یکی از اساسی‌ترین اجزای فرهنگ ماست. بیشتر از اینکه خودمون به حرفی که می‌زنیم اعتقاد داشته باشیم و در دنیای واقعی بهش عمل کنیم، دوست داریم موعظه کنیم و نقش پدرروحانی رو بازی کنیم. بهتره این جور زمان‌ها اول خودمون رو اصلاح کنیم بعد به فکر دیگران باشیم. یا اگر اشکالی در جایی وجود داره نگیم همه چیز درسته و هیچ‌چیز غیرعادی وجود ندارد. الان کسی هست که بتونه ادعا کنه این حرف‌ها نادرست هست؟ داستان تبانی و فساد در فوتبال ایران بهترین مصداق پوشاندن واقعیت با حرف‌های شعاری است. شک ندارم همه یقین دارند که فساد در همه بخش‌های فوتبال ایران وجود داره از ارکان فدراسیون گرفته تا باشگاه‌ها، داوران، بازیکن‌ها، مربی‌ها و حتی مدیرعامل‌ها که نقش ویژه مالی در این بحران اخلاقی- ورزشی دارند. مساله اصلی میزان و عمق این فساد است که در پی کنکاش هستند نه ماهیت وجودی آن‌که مبرهن است. فساد در فوتبال ایران قطعا وجود دارد. اما خیلی از تصمیم‌گیران ارشد ورزشی، مربی‌های بزرگ مساله‌دار، مدیران و داوران از اساس منکر این بی‌اخلاقی و فساد بزرگ هستند که زیاد جای تعجب ندارد چون هر کدام به دنبال منافع خود هستند. اما تا کی می‌توان همیشه یک حقیقت را پنهان نگاه داشت. بالاخره روزی خواهد آمد که فرهنگ احترام به حقیقت در جامعه ایرانی هم نهادینه خواهد شد.

منبع :

روزنامه جهان صنعت + لینک دوم

گزارش در یک نگاه + لینک دوم